ДОЛИНАТА НА СМРТТА

Месечево око кон земјата гледало и соѕвездие темно наседнало,

кога во пандемониумската градина се рашири мелодиски сонет луциден

и смртните господари палеа свеќи на Луцифер.

Штом во долината ја снема таа гробарска тишина,

штом ја чув таа длабока бука,

сфатив дека циркусот е празен, а сите кловнови се тука.

Ова не е парадоксална фантазија носена на овие поетски рамења,

ова е беседа за свет зол што кон Бог фрла камења.

Политичките фантоми кршат мостови меѓу запад и исток,

а од подземните пламени реки ни се потсмева Фаустовиот пискот.

Се трага по надежта што ќе не изведи од амбисот што не мал,

бидејќи во земјата на слепите, едноокиот е крал.

Изговарам молитва за почеток на милениум мировен,

а дотогаш нека се разбуди човекот на Диоген.

Лука Иванов II – 7